اختر

 Ù„Ù†Ú‰Ù‡ کيسه
په سپين مخ کې يې له ورايه د غم او پرېشاني نښانې داسي ښکارېدي، Ù„Ú©Ù‡ د څوارلسم سپوږمۍ ته چې Ú…ÙˆÚ© يوه لمن خاورې ور وشيندي، په ګلابي مخ کې يې  اوښکو لارې جوړي کړې وې،  پخوانۍ ښايسته سترګې يې د ژړا له وجې د وينو په سرو کاسو اوښتې وې؛ له خپلو ÙˆÚ“Ùˆ ماشومانو سره ناسته وه او په غرېب نيولي غږ يې د هغوی له سپېرو مخونو څخه د خپل شلېدلي ټيکري  په پيڅکه خاورې پاکولې، کله، کله به  د ډېري ژړا له امله سولګو واخيسته او په سولګو کې به يې  خپل واړه  ماشومان خپلې  غېږې ته ور نژدې Ú©Ú“Ù„ او په مهربانه غږ به يې ورته وويل: « بلا مو را باندې وګرځه، هر Ú…Ù‡ د الله تعالی په اراده کې دي، له اوښکې تويو لو پرته، زما هيڅ په وس کې نه دي پوره، زه به له تاسي سره Ú…Ù‡ ÙˆÚ©Ú“ØŸ تر دا سپېرو مخونو مو جارسم، د الله به دغسي رضا وي!!
تر اختر Ú…Ùˆ ورځې مخکې به يې  له خپلو ماشومانو سره په دې  په دې مجلس  ګرم Ú©Ú“ÛŒ وو، چې پلار جان به مو اختر ته، نوی کالي، نوي بوټونه او نوي شيان درته را ÙˆÚ“ÙŠØŒ په ټولو هلکانو کې به Ù„Ú©Ù‡ ګلان داسې ښکارېږي، ټول هلکان او خلک به په تاسې پسې ګوري او ټول به پوښتنه درڅخه کوي، چې دا کالي او دا شيان چا در ته را وړې دي؟
دمور په دې خوږ خبرو به د ÙˆÚ“Ùˆ ماشومانو خولې له خندا ډکې شوې او مور ته به يې په ÙˆÚ“Ù‡ ژبه وويل: مولې  موږ به Ú…Ù‡ ورته وايوو؟ موږ به ورته وايوو، چې مور لاته لاولي او Ú©Ù‡ اباجان؟ مور به يې د دوی له دې ÙˆÚ“Ùˆ خبرو څخه خوند اخستل او خپلو ماشومانو ته به يې وويل: زه خو له تاسو سره ناسته يم، ستاسو په کالو پسې Ú…ÙˆÚ© تللی دی، زه تللې يم او Ú©Ù‡ ستاسو اباجان؟ ماشومانو په Ú©Ù¼- Ú©Ù¼ وخندل يا اباجان! مور به يې ورته وويل: نو اباجان به مو نوي، کالي، واسکت، بوټونه او زما  وړکۍ ملالۍ ته به ÙˆÚ“ÙˆÚ©ÛŒ او ښايسته ټيکری را ÙˆÚ“ÙŠ ØŒ چې بيابه يې د اختر په ورځ ور په سر Ú©Ù….
د هرې ورځې په تېرېدو سره به اختر يوه، يوه ورځ را نژدې کېدو  او ÙˆÚ“Ùˆ ماشومانو به  له خپلې مور سره د خپل اباجان د Ú…Ù‡ وخت راتلو په اړه خبرې کولې او د خپل اباجان را تګ ته به هوسېدل، واړه ماشومان په  دې انتظار وو، چې کله به اباجان را شي او دوی ته به نوي جامې او نوي شيان را ÙˆÚ“ÙŠ. خو اختر ته  اته  ورځې پاتې وې، چې د خپل ګران پلار  تابوت  يې د خپل کور Ú…Ù†Ú« ته  د نژدې مسجد له مخې ورته کېښود،  د ماشومانو مور  له خپلو ÙˆÚ“Ùˆ ماشومانو سره د خپل ګران خاوند د سوځېدلي جسد Ù…Ú“ÙŠ ته چې په تابوت کې يې ورته را ÙˆÚ“Ùˆ سرته کېناسته او په چغو، چغو يې  Ú˜Ú“Ù„ او پر سر يې خاورې بادولې؛ د خپل خاوند Ù…Ú“ يې تر نوي ګوره پوري  بدرګه Ú©Ú“.  واړه ماشومان اوس د نويو کالو د غوښتلو پر ځای د خپلې نتلې مور رڼو اوښکو ته ګوري او  د مور په ځنګانه يې سرونه ايښې او ورسره ژاړي،  نه نوي کالي او نه هم د اختر نوم اخلي، اوس نو د دوی اختر هم د هغو ÙˆÚ“Ùˆ او Ú«Ù„ Ú«Ù„  ماشومان په څېر شو، چې خپل ګران پلرونه يې د بد مرغې جګړې له امله له لاسه ورکړې دي.