تول او ترازو

( لنډه کيسه) 

زړې جامې يې په تن وې، زوړ او شلېدلی پټکی يې پر سر ؤ، سولېدلې  او Ú…Ùˆ ځايه پرې چپلکې يې Ù¾ÚšÙˆ کړې وې، سپرې او چاودلې  پښې يې  ورڅخه راوتلې وې؛ خو په سترګو Ú©ÙŠ يې پخوانی عظمت له ورايه ښکارېده او داسي معلومېده، چې ÚšÙ‡ د غيرت وخت يې را تېر Ú©Ú“ÛŒ دی.

په لاس کې يې يو ګورت وړې وچې لښتې، چې له ونو څخه را لوېدلې وې را ټولې کړې وې، په نورو ÙˆÚ†Ùˆ لښتو پسې يې  هم يوه او بلخوا کتل او غوښتل يې، چې نوري وچې لښتې هم پيدا او را ټولې Ú©Ú“ÙŠ  او د اوربل لپاره يې کورته يوسي.له تخرګ څخه يې Ù„Ú©Ú¼Ù‡ را ليري Ú©Ú“Ù‡ او را ټولې کړې لښتې يې په تخرګ کې ونېولې.

 ÙŠÙˆØ´Ù…ېر خلګ  د ونو يخ سوري ته ناست وو، يو له بل سره يې ټوکې وهلې او په Ú©Ù¼ – Ú©Ù¼ يې خندل . په ناستو کسانو کې د يوه په شهزاد اکا پام شو او  ÚšÙ‡ په زوره يې وويل : ای زه دي د اورتې ... غيم، دغسي ÚšÙ‡ يې! نورو ناستو ملګرو ته يې په تمسخر سره وويل، چې وخت يې ولاړ، د هر سړي پلار او ورور ؤ؛ خو اوس يې ولا Ú©Ù‡ Ú…ÙˆÚ© په سړو کې هم بولې. په خنداکې يې وويل چې : «اوس خو يې تر مور پوره ختلی دی» په دې خبري سره د ټولو خندا په زوره شوه او ÚšÙ‡ په زوټه – زوټه يې وخندل. يوبل کس وويل، شزاد اکا، خو د کونډو او ايتمانو دسر سايوان ( چترۍ) وه، په هر اختر به يې تر هغو خپلو اولادونو ته نوې کالي او بوټونه نه راوړل، تر Ú…Ùˆ چې به يې د کلې د کونډو اولادونو او ايتمانو ته نوو اخيستې. د کلې د هر چا غږ تر ده پوري و، په هر غم او ښادي کې به ده منډې وهلې او د نورو د عزت د خونديتوب لپاره به يې له جيبه تاوان کاو؛ خو اوس يې رښتيا هم Ù„Ú©Ù‡ چې هههههها!

 Ø¯ عجب Ú«Ù„  په نامه بل سړي وخندل او په خندا کې يې وويل، چې د سور Ú«Ù„  وادوه به  مو نه وي په ياد؟ خسر يې د واده په ورځ بابېړی ( له خپله حقه اضافه پيسې غوښتل ) ورباندې ÙˆÚ©Ú“ او ورته ويل يې چې دوه Ù„Ú©Ù‡ روپۍ را نه وړې ولا Ú©Ù‡  زما لور ستا د کور مېرمن شوه! سور Ú«Ù„  په شهزاد اکا، نوا  ونيوله  او د خدای او قران په شفېع کولو سره به يې ورته ويل، چې شهزاده اکا ته به کوې خدای به کوې هيچا ته مي مخ نه اوړي! شهزاد اکا په ورين تندي ورته وويل:  سورګل وراره هيڅ فکر يې مه کوه، خدای به هر Ú…Ù‡ اسانه Ú©ÙŠØŒ موږ اوتاسي کليوال يوو، عزت او بې عزته مو ټول سره يو دی Ú©Ù‡ ته بې عزته کېږي، نو بيا به په موږ Ú©Ù‡ Ú…Ù‡ پاتې شي؟  ته خو دوه Ù„Ú©Ù‡ يادوې تر پنځو Ù„Ú©Ùˆ روپو، پوري درته ولاړ يم اوس Ú©Ù‡ دي دکوتوني او ÙˆÚ“Ùˆ غمه نه وي خوړلې  هم غږ وکړه، چې بيا دي  خسر او خپلوانو ته سرټيټی نشې».

 Ø¹Ø¬Ø¨ خان په زوره – زوره  وخندل او نورو ملګرو ته يې وويل، چې سورګل هم د ده د ÚšÙˆ بدل  پرون  ور اداء Ú©Ú“ او هغه داچې دی ( شزاد)   Ù„Ú©Ù‡ چې پرون ناروغ و، پښې يې څکولې او په لاره سم نشوای تلای، سورګل په موټر کې سپور و، ده د دې  لپاره لاس ورکو، چې په موټر Ú©ÙŠ يې ورسره واخلي، ځکه په Ù¾ÚšÙˆ کې يې د تلو سېک نه Ùˆ ØŒ هغه د دې پر ځای چې  موټر ورته Ùˆ دروي، رېز ورکړ او داسي دوړي يې ورته جوړي کړې، چې پوره ساعت وخت نه په کې معلومېده.

ناستو کسانو د شهزاد اکا د تېر ژوند په اړه خبرې کولې ØŒ چې شهزاد اکا هم را ورسېد او پر دوی يې سلام واچاوو،  دې کسانو د دې پر ځای چې وعليکم ورته ووايي، په تېزه لهجه ورته وويل، Ú…Ù‡ دي وويل؟ په دې وخت کې شهزاد اکا سوړ اسوېلی

له خولې څخه ويست او په ډېره مايوسۍ سره يې وويل چې: اوس خو مې څوک سلام ته واليکم هم نه وايې، دا څه نامرده زمانه شوه اوس يې لکه چې کومه تمه نه راته کېږي؛ رښتيا چې هغه شاعر څه ښه ويلې دي، چې:

بس تول او ترازو دی نور څه نشته سوداګره!

بادار دي په دې خلکو کې څوک کم نه راولي